De wekker gaat af om 4.36 uur. Elke minuut later is beter. Het geeft je dat merkwaardige gevoel dat je toch langer hebt geslapen. Vijf uur weg en 6.50 uur in Seraing dat net bezuiden Luik over een Olympisch zwembad op een berg beschikt. Een ouder bad dat daar nu nooit meer gebouwd zou worden.
Om 7.00 uur inzwemmen en dan zonder stoppen bezig zijn tot 18.00 uur. Vrijwel elke serie wel een DRB zwemmer. De officials werken in twee shifts. Dat krijg je bij drukbezochte internationale eendaagse wedstrijden.
Vrijwel de gehele Duitse top en subtop is er. Al onze zuiderburen en een flinke portie zwemmers van bezuiden de grote rivieren. Een echt lifesaving event dus dat gesmeerd verloopt.
Het begint met veel handen schudden en knipogen naar bekenden die wel wat beters te doen hebben. Het voelt weer zeer vertrouwd.
Omdat ik een aantal sporters op grotere afstand van Dordrecht wonen, minder zie, gaat Bart naar de teammanagers meeting en ben ik in het bad met de sporters.
Nog even hun race afstemmen op de oude startblokken, de verschillen in bad diepte en het afzetten op gladde en stroeve stukken op de bodem waar je als pop- en hinderniszwemmer weet van moet hebben.
En dan begint het wachten op meegebrachte matjes en stoeltjes, her en der een praatje. Gevolgd door concentratie en focus. Coachen is dan weer geweldig!
Bart en ik kunnen als trainer terugkijken op goede prestaties van onze sporters. Vele PR’s bij onze junioren en Robin die drie keer goud en een keer zilver wint.
Bij de senioren is het met name de damesploeg, die op het estafette klassement zilver wint en individueel een derde plek van Chantal op de reddingswissel en goud voor Ela op de lifesaver.
